Sonatine
Marieke De Maré is schrijver, performer en maker in de breedste zin van het woord. Aan de vooravond van het concertseizoen 2022—23 staat ze stil bij de poëzie van een nieuw begin.
In de boom naast onze nieuwe voordeur hangt een kleine Japanse gietijzeren klok.
Als het waait horen wij het belletje rinkelen.
Soms hard. Soms zacht. Soms daar ergens tussenin.
Alsof de wind altijd anders aan de voordeur staat.
Toen wij nog maar net in ons huis woonden deed ik wel eens de deur open als het belletje rinkelde.
Dan stelde ik mij voor dat de wind daar heel blij of kwaad of huilend of straalbezopen stond. En altijd zei ik: 'Kom binnen. Zet u. Excuseer. Ga liggen.'
'Moeten wij ons zorgen maken nu jij met de wind praat?' vroeg mijn oudste dochter.
Ik beken. Een oud nest verlaten doet een beetje zeer, een nieuw nest bezetten is intens. Ik besef nu pas dat er de eerste weken in ons nieuwe huis een zintuiglijk feest plaatsvond in ons hoofd dat dag en nacht doorging. Een feest waarbij de een al langer op de dansvloer stond dan de ander.
We lieten lang en uitvoerig het licht binnen.
We omlijnden schaduwen met de toppen van onze vingers.
We roken hoe de kat de tuin naar binnen bracht.
We hoorden vleugels van vogels.
We roken aan onze planten, aaiden hun nerven.
We proefden onze tomaten.
We roken de geur van een zomerhut in Frankrijk.
We zochten een plek voor onze zeemeeuw en voelden aan zijn veren.
En we konden niet slapen maar we vonden het niet erg.
We hoorden dit. En we roken dat. We voelden zus. En we zagen zo.
En toen was daar het moment waarop ik tijdens het uitpakken een oude partituur vond. Sonatine opus 79 van Beethoven. Een van mijn examenstukken in de kunstacademie, 20 jaar geleden. Ik kende de Sonatine uit mijn hoofd en in mijn hart. Maar vijf minuten voor aanvang schrok ik. Drie vrouwen keken me aan boven hun bril. De brillen staan nog steeds in mijn geheugen gegrift. Mijn noten zouden exact gevolgd worden. De vrouwen stelden me niet meteen gerust. Nochtans zaten ze achter een tafel met een groen tafelkleed. De kleur van hoop, vertrouwen, groei en kalmte.
Maar mijn vingers trilden doorheen de hele Sonatine.
Vandaag beslis ik om de Sonatine opnieuw te studeren, neem me voor om ze vanbuiten te leren waardoor ik overal waar ik kom waar een piano staat zal zeggen: zal ik Sonatine opus 79 van Beethoven spelen?
Waarna ik onstuimig speel.
En intens geniet.
Het is het mooie van een nieuw begin. Dat daar ergens onder het geklingel van een belletje en de innige geur van een jonge jasmijn nieuwe kansen ontstaan.
Honger naar meer artikels?
Het driemaandelijkse magazine van Symfonieorkest Vlaanderen - Symfozine - brengt interviews met solisten en (gast)dirigenten, neemt je mee achter de schermen van het orkest en zorgt voor verdieping bij de concerten.
Dit artikel verscheen in Symfozine 94 (september t/m december 2022) en werd geschreven door Marieke De Maré.
Vraag je gratis exemplaar aan
Ook ons drukwerk ontvangen? Stuur je adres door naar info@symfonieorkest.be